ζήτω
το κλαδί βασιλικού το στις παλάμες μου καρφιτσωμένο
…
το φύλλο που ξαφνικά έπεσε πάνω στα μαλλιά σου…
κείνο το μολυβένιο στρατιωτάκι το φυλαγμένο…
ο κούρος που κοκκίνισε στη λέξη έλα….
η βρώμικη αναπνοή των ναυτικών μέσα στο μαγαζί
της Μάρως…
το αγκάθι το στη φωνή μου αφημένο…
ζήτω
οι βρισιές που ξεστόμισα κι ο αέρας μ’ άκουγε
υπομονετικά…
τα σκισμένα χαρτιά στο καλαθάκι κάτω απ’ το
γραφείο…
τα συνθήματα που μουρμούρισα και δε
φώναξα…
το μεσοφόρι της πουτάνας της Γωγώς…
η μολυβένια μύτη που δραπέτευσε…
οι λέξεις που βραχνιάζουν στη σιωπή τους…
ζήτω
κείνο το μη και κείνο το όχι …
το σεντόνι που σε τύλιξε…
το περπάτημα του εργάτη στο σχόλασμα…
η στάλα
που στεφάνωσε τα βλέφαρά σου…
ο άγγελος που έπαιζε ζάρια σε σιδεράδικο στο
Πειραιά
ο ιδρώτας της θάλασσας που σε μύρισε…
ζήτω
οι γραμμές του τρένου που κείτονται πλάι του…
η πανάρχαια επιγραφή που σ’ ονομάτιζε…
το φιλί το κρεμασμένο στ’ αυτί μιας νύχτας που
γέρασε…
τούτη η φλεβίτσα, να αυτή εδώ η μικρή , που σε ανάθρεψε…
ζήτω
το ρολόι που χτυπά μονότονα
ο λύκος πεινά και ερωτεύεται
ζήτω
τα μυστικά τα σύμβολα με λέξεις καλυμμένα
