...η αιτία ..

Όχι.
Δε μπορούσε να πιεί ούτε μια στάλα
βροχής.
Να βρέχεται μόνο του άρεσε.
Κα να τσαλαβουτάει
στα νερά που γέμιζαν
τις λακκούβες του δρόμου.
Προχωρούσε
με τα χέρια
στις τσέπες του παλτού του.
Ντρεπόταν να τα ανοίξει και να υποδεχθεί
τη βροχή.

Στα φανάρια συνάντησε τον Οσίμ.
Κάποτε του είχε μιλήσει
για τη σκόνη στο μακρινό χωριό του.
Βρεχόταν και κείνος .
Σα να ήθελε να ξεπλύνει τη σκόνη.
«Ωραία είναι» του είπε
με αφγανική προφορά.
Του χαμογέλασε βάζοντας του ένα κέρμα
στη παλάμη.

Συνέχισε.
Στον τηλεφωνικό θάλαμο
ένας χειρονομούσε
ασυγκράτητα.
Και η λάμπα του δρόμου τρεμόπαιζε.
Και τα αυτοκίνητα κυλούσαν αργά.
Και οι δρόμοι δίχως ανθρώπους.
Και η βροχή  της λεωφόρου κίτρινη.
Και ο σκοπός του τμήματος
προφυλαγμένος στη σκοπιά του.
« Ο αξιωματικός υπηρεσίας κάτω δεξιά, κύριε»

« Θέλω να δηλώσω ότι πριν από μία ώρα αυτοκτόνησα»
Είπε. Όσο καθαρά μπορούσε.
Ο αξιωματικός μιλούσε μάλλον με γυναίκα.
«Δε φταίει κανείς, κύριε αρχιφύλακα»
Ο αξιωματικός μιλούσε με πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.
«Είναι οι στάλες της βροχής η αιτία»
Ο αξιωματικός χτυπούσε αδιάφορα ένα μολύβι 

πάνω σε κάτι απλωμένα χαρτιά.
« Που δε χωράνε μέσα μου ».