σ' ευχαριστώ

Έτσι ξαφνικά,
τράβηξες από τον ουρανό
μια στάλα βροχής
και την έριξες στη θάλασσα.

Τότε μια βάρκα κόκκινη,
αταξίδευτη
μου ‘φερε δώρο μια λέξη
που δεν ήξερα.

Γύρισα το κόσμο όλο
και ζήτησα απ’ όλους τους σοφούς,
που λιάζονταν στα ακροθαλάσσια,
να μου την εξηγήσουν .

Κι εξήγηση δε βρήκα.

Κρατώντας
κρινάκια της θάλασσας
που τ’ άφησα
θυσία στο λογισμό σου,
σε κάλεσα.

Μυστικά.
Ψελλίζοντας το δέρμα σου.
Χαϊδεύοντας την άμμο που περπάτησες.
Τραυλίζοντας τους ήχους του γέλιου σου.
Ζωγραφίζοντας τα χέρια σου
πάνω σε βράχια άγρια.
Σεμνά σκυμμένος
στον ίσκιο των βλεφάρων σου.

Κι όταν εσύ….
η των κυμάτων καβαλάρισσα…
η της βροντής απάνεμο μέρος…
η της βροχής ιππηλάτισσα…
και των αστραπών ιχνηλάτης
με πλησίασες

άλλο δεν έκανες,
παρά μια χαρακιά
μες στα μάτια μου
και μου είπες « έλα »

Κι αναγνώρισα, ο φτωχός,
στον ήχο της φωνής σου 
τη λέξη την άγνωστη
και σ’ ευχαρίστησα


αλλάζοντας το δέρμα μου
με τη φορεσιά σου,
πλένοντας τα ακροδάχτυλά μου
στο χαμόγελό σου,
ανταλλάσοντας
τους χτύπους της καρδιάς μου
με τον ήχο των βημάτων σου,
αφήνοντας τα λόγια μου
πίσω από τις  μικρές σου λέξεις.

Έγινα μια φυσαλίδα
στον ωκεανό
που γέννησε
το αγκάλιασμά σου.

Σ’ ευχαριστώ…






                        
 

αντάλλαγμα

Ο άνεμος δίψασε
πάνω στη χέρσα γη της νύχτας.

Ο στρατιώτης που τον πλησίασε
δε κρατούσε σφουγγάρι με ξύδι.

Κρατούσε μόνο
μια φωτογραφία ενός παιδιού
να κοιμάται στην αγκαλιά της μάνας του.

Ο άνεμος την άρπαξε από τα χέρια του
και την έφερε κοντά μου
ζητώντας μου, για αντάλλαγμα, νερό

...η αιτία ..

Όχι.
Δε μπορούσε να πιεί ούτε μια στάλα
βροχής.
Να βρέχεται μόνο του άρεσε.
Κα να τσαλαβουτάει
στα νερά που γέμιζαν
τις λακκούβες του δρόμου.
Προχωρούσε
με τα χέρια
στις τσέπες του παλτού του.
Ντρεπόταν να τα ανοίξει και να υποδεχθεί
τη βροχή.

Στα φανάρια συνάντησε τον Οσίμ.
Κάποτε του είχε μιλήσει
για τη σκόνη στο μακρινό χωριό του.
Βρεχόταν και κείνος .
Σα να ήθελε να ξεπλύνει τη σκόνη.
«Ωραία είναι» του είπε
με αφγανική προφορά.
Του χαμογέλασε βάζοντας του ένα κέρμα
στη παλάμη.

Συνέχισε.
Στον τηλεφωνικό θάλαμο
ένας χειρονομούσε
ασυγκράτητα.
Και η λάμπα του δρόμου τρεμόπαιζε.
Και τα αυτοκίνητα κυλούσαν αργά.
Και οι δρόμοι δίχως ανθρώπους.
Και η βροχή  της λεωφόρου κίτρινη.
Και ο σκοπός του τμήματος
προφυλαγμένος στη σκοπιά του.
« Ο αξιωματικός υπηρεσίας κάτω δεξιά, κύριε»

« Θέλω να δηλώσω ότι πριν από μία ώρα αυτοκτόνησα»
Είπε. Όσο καθαρά μπορούσε.
Ο αξιωματικός μιλούσε μάλλον με γυναίκα.
«Δε φταίει κανείς, κύριε αρχιφύλακα»
Ο αξιωματικός μιλούσε με πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.
«Είναι οι στάλες της βροχής η αιτία»
Ο αξιωματικός χτυπούσε αδιάφορα ένα μολύβι 

πάνω σε κάτι απλωμένα χαρτιά.
« Που δε χωράνε μέσα μου ».

τα πρόσωπα

Tων αστεριών το φως
άδικα περιπλανιέται
στα πρόσωπα των εργατών.

Πολλές οι ρωγμές πανω τους
καμιά κρύπτη
για τις λέξεις αμέριμνων ποιητών,
που συνουσιάζονται άσκοπα
με ήχους από κυματοφορούσα θάλασσα.

Στο τέλος
μένει μόνο του
το σταματημένο ρολόι του σταθμού
να αλυχτά τη θλίψη του ....

4/1/2012...περιμένοντας το λεωφορείο...που αργούσε...